هیاهوی درون

دلگیرم از مردم شهر 

از اینهمه هیاهوی نانجیب 

دلتنگم وبا کسی میل سخن نیست 

پروانه های ذهنم به دبال پیله هایشان میگردند 

احساس وعقل را چگونه باهم بیامیزم 

چگونه آرام شوم از نهانخانه ای که درونش پر شده از رمز ورازهای نگفتنی 

الهی تو مرا آفریدی اشرف مخلوقاتم کردی برای چه ؟واقعا برای چه؟

ومن اسیر هیاهوی درونم شده ام 

چند صباحی است مرده ام